“Heb jij toevallig een kleine schroevendraaier bij je?” Ayman Ramadan (32) houdt een bril omhoog waar een van de pootjes van afgevallen is. “Is van een vriendin,” legt hij uit. “Als ik haar bril maak, dan is zij mij weer een gunst verschuldigd en daar kan ik dan iemand anders weer mee helpen.” Het is de levensfilosofie van Ramadan in een notendop. Voor wat hoort wat. Een instelling die hem jarenlang hielp overleven als dakloze in Cairo.
Geboren in een dorpje op het platteland net buiten Cairo, trok Ramadan op zijn zestiende naar de grote stad. “Ik had geen zin in huisje, boompje, beestje.” Maar het leven in de stad valt tegen. “Ik had me verkeken op hoe duur alles zou zijn. Toen ik aankwam, kwam ik erachter dat ik niet genoeg geld had om een kamer te huren, dus sliep ik op straat.”
Lees het hele stuk hier.
No comments:
Post a Comment